U vremenu kada se politička scena sve više oslanja na performans, a autentičnost postaje retkost, Zohran Mamdani se izdvaja kao figura koja spaja umetnost, aktivizam i institucionalnu borbu. Njegova priča nije samo o usponu jednog političara, to je priča o generaciji koja odbija da bira između identiteta, umetnosti i društvene odgovornosti.
Rođen 1991. u Kampali, glavnom gradu Ugande, Mamdani je odrastao u porodici koja je već bila duboko uronjena u globalne tokove. Njegova majka, Mira Nair, renomirana indijska rediteljka, i otac Mahmood Mamdani, istaknuti akademik i teoretičar postkolonijalizma, oblikovali su ga u duhu kritičkog mišljenja, kulturne raznolikosti i društvene angažovanosti. Porodična atmosfera bila je prožeta dijalogom između umetnosti i politike, između juga i severa, između ličnog i kolektivnog.
Nakon preseljenja u Sjedinjene Američke Države, Mamdani se obrazovao na Bowdoin koledžu, gde je diplomirao ekonomiju i filozofiju. Ali pre nego što je zakoračio u svet politike, Zohran je bio poznat kao rep izvođač i producent pod umetničkim imenom Mr. Mamdani. Njegovi tekstovi nisu glorifikovali materijalizam — oni su bili prožeti temama klasne borbe, imigrantskog iskustva i urbanog otpora. U tom smislu, rep nije bio samo muzički izraz, već alat za političku artikulaciju.
Njegov ulazak u politiku bio je prirodan nastavak aktivističkog rada. Kao organizator kampanja za pravo na stanovanje u Njujorku, Mamdani je stekao reputaciju borca za one koje sistem najčešće ignoriše. Godine 2020. izabran je u Skupštinu države Njujork, predstavljajući 36. okrug u Astoriji, Kvins. Njegova kampanja bila je vođena pod sloganom „Housing is a human right“, a podržana od strane Demokratskih socijalista Amerike (DSA), čiji je član.
U Skupštini, Mamdani se zalaže za zakone koji štite stanare od prinudnih iseljenja, za reformu policije, za dostupno zdravstvo i za inkluzivnu imigrantsku politiku. Njegov politički stil podseća na grassroots pokrete, gde se moć gradi odozdo, kroz zajednicu, a ne kroz elitne strukture. Umesto da se oslanja na tradicionalne medije, on koristi direktne kanale — od uličnih skupova do digitalnih platformi — kako bi slušao, a ne samo govorio.
Solidarnost u praksi: Mamdani i borba za LGBTQ+ prava
U političkom pejzažu gde se prava LGBTQ+ zajednice često koriste kao moneta za potkusurivanje, Zohran Mamdani zauzima jasan i nedvosmislen stav: prava queer osoba su ljudska prava. Njegova podrška ne ostaje na simboličkom nivou — ona se ogleda u zakonodavnim inicijativama, javnim govorima i svakodnevnoj političkoj praksi.
Kao član Skupštine države Njujork, Mamdani je podržao zakone koji štite trans osobe od diskriminacije, zalaže se za inkluzivno obrazovanje i pristup zdravstvenim uslugama koje afirmišu rodni identitet. Njegov kabinet sarađuje sa lokalnim LGBTQ+ organizacijama, posebno u Kvinsu, gde queer zajednica često živi na preseku više marginalizovanih identiteta — kao migranti, radnici, umetnici.
Mamdanijev pristup je intersekcionalan: razume da se borba za queer prava ne može odvojiti od borbe za stanovanje, zdravstvenu zaštitu i ekonomsku pravdu. U njegovim rečima i delima, LGBTQ+ zajednica nije „tema“ — ona je deo političkog tela koje ima pravo da odlučuje, da bude viđeno i da bude zaštićeno.
Zajednica kao osnova politike
Jedan od ključnih elemenata Mamdanijevog pristupa jeste horizontalna komunikacija sa građanima. Njegov kabinet funkcioniše kao otvoreni prostor za dijalog, gde se građani ne tretiraju kao glasači, već kao saborci. U kvartovima poput Astorije, gde se prepliću jezici, porekla i klasne borbe, Mamdani je postao simbol lokalne solidarnosti.
Njegova prisutnost na društvenim mrežama, način na koji komunicira sa glasačima, estetika koju koristi u kampanjama — sve to odražava senzibilitet generacije koja je odrasla uz hip-hop, memove i digitalni aktivizam. U tom smislu, Mamdani nije samo političar, već i kulturni kurator jednog novog urbanog identiteta.
U eri post-istine, Zohran Mamdani je lice post-performativne politike — politike koja ne glumi empatiju, već je živi. Njegova priča inspiriše ne samo glasače, već i novu generaciju aktivista, umetnika i sanjara koji veruju da je promena moguća — ako se gradi zajedno.
Foto: Ike Edeani